چهار پایه

(۱) 

شهلا تنها سیزده سال داشت که به ناصر بیست و پنج ساله دل بست و یا ناصر خان دل او را بست . 

(2) 

بامداد چهارشنبه مانند روزهای دیگر بود.  با صدای ساعتش از خواب بیدار شد، دوش گرفت، مسواکش را زد، تریاک را در چای حل کرد، کت  شلوارش را پوشید، ادکلن همیشگی اش را زد، به سمت ماشین رفت و در این حین سیگارش را روشن کرد. 

(3) 

هنوز بامداد چهارشنبه است و چقدر این چهارشنبه دیر می گذرد؟؟ 

در گوشه ای پیرزنی گریان که مردی سپید روی و زنی که چقدر شبیه شهلاست شانه هایش را گرفته اند، گوشه ای دیگر مرد و زنی مسن به همراه چند نفر دیگر آمده اند، گویا منتظرند همه چیز زود تمام شود و بروند. سربازان با لباس ها سبز به این سو و آن سو می روند. 

(4) 

 زنی با چادر گلدار سپید می آید، خمیده راه می رود، چشم های پف کرده اش نشان از گریه های مداومش دارند، پیر شده است، صورت آرایش نکرده اش من را به یاد دختری می اندازد که بیست و نه سال پیش .... 

(5) 

 سال 1361 بود، معروف و محبوب دلها بود، دخترکی سیزده ساله با نگاه های پر هیجان و صدای پر انرژی اش خطابش می کند: آقا شما ناصر محمدخانی هستید؟؟ 

 و همه چیز اینگونه شروع شد. 

(6) 

صدایی نمی شنود، پیر زن تکان های شدید می خورد، مرد و زن او را گرفته اند، مرد و زن مسن خیره نگاه می کنند، چهار پایه از زیر پای زن با چادرهای گل گلی کشیده می شود، پاهایش تکان و تکان می خورند و به آرامی آرام می شوند و برای اولین بار قانون بقای انرزی را درک می کند. 

(7) 

در فرودگاه دبی، کسی او را نمی شناسد،  مرد میانسالی با ریش هایی سپید و سیاه، صورتی چروکیده هم چون کفتاری میان آهووان زیبا 

و دوباره دخترکی سیزده ساله با  با نگاه های پر هیجانش با صدای پر انرژی اش  خطابش می کند: آقا شما ایرانی هستید؟؟  

"بله" 

و هریک می روند به سویی

(8) 

ای کاش بیست و  هشت سال پیش کسی می گفت که نگاه های دختران نوجوان همیشه اینگونه پر هیجان و صدایشان نیز  پر انرژییست. دلیلی نداشت که سرنوشت را به دست نگاه و صدایش بسپاری .