در نوسانم

در نوسانم، بین بودن و نبودن، بین ماندن و نماندن، مانند بادکنک های گازی دوران بچه گی، به نخی وصلم و سری هوایی دارم، که جسمم را  در آسمان می بینم و نخی که ارتباطم را به زمین نگه می دارد، پاهایم، دیگر مانند قدیم به زمین نمی چسبد، مانند اسکی روی اب همواره فاصله ای میان ماست.... گاه که فکر می کنم به بدی آلوده شده ام؛ اندکی بعد، اتفاقی، حادثه ای، روایتی، تبعیضی، نه بزرگ در بیرون، که از دورن زیر و رویم می کند، گویی مانند بارانی تمام وجودم را غسل می دهد و دوباره سپیدی روحم را حس می کنم......وقتی که اینگونه باشی، زندگی را برای اطرافیان سخت می کنی، گاه مانند زمینیان آنچنان به همه چیز می چسبی و رهایشان نمی کنی و گاه برایت همه چیز می شود بی اهمیت، باید رفت..چشم ها را باید شت........

.

.

.

.

.