کارگاه

این پست را بخوانید: 

http://mohandesakele.mihanblog.com/post/41 

حال می رسیم به داستان خودمان،  

چهار شنبه کارگاه سیم پیچی دارم و این چهار شنبه در کارگاه بودم، گفت سیمش را گم کرده و برای ادامه کار نیاز به سیم دارد، برای اینکه حالش را بگیرم تا مراقب وسایلش باشد، یک قرقره سیم کهنه به او دادم و گفتم استفاده کن، نیم ساعت بعد آمد و گفت که سر ته این سیم مشخص نیست، قرقره را گرفتم و با اعتماد به نفس شروع کردم به باز کردن، راست می گفت، سر و ته اش مشخص نبود، دیدم نمی توانم کاری کنم، دوباره قرقره را به او دادم و گفتم، فقط همین را داریم، می توانی کار کن نمی توانی که هیچ. دید چاره ای ندارد و گرفت و رفت سراغ کارش. 

دقایقی بعد از کارگاه خارج شدم و رفتم این طرف و آن طرف، بیست دقیقه ای بعد برگشتم. کارگاه ما هشتاد متر است و 14 نفر در آن کار می کنند. به آرامی وارد کارگاه شدم گویا بقیه متوجه حضور من بودند، او که هنوز متوجه حضور من نشده بود و از باز کردن سیم های گره خورده خسته شده بود، ناگاه بلند طوری که هم بشنوند گفت:  "" ....کش ( جایش یک فحش که آخرش با "کش" تمام می شود بگذارید) قرقره ای که سر و ته اش معلوم نیست به من داده و می گوید باز کن. "" 

سکوتی در کارگاه حکمفرما شد، نگاه ها منتظر عکس العمل من شد، تازه فهمید من آمده ام و او هم خیره به من که چه عکس العملی نشان می دهم؟؟؟ 

. 

. 

. 

. 

"دوست داشتم این مطلب را دو قسمتی کنم تا نظر شما را درباره واکنشم بدانم، معرفت داشته باشید و سریع به خطوط پایین نروید. 

- ابتدا واکنش خود را در این شرایط حدس بزنید و سپس عکس العمل من را. 

.فکر می کنید چه واکنشی نشان می دهید یا من دادم؟ 

 

 

 

 

 

 

خُب، حدس زدید؟ 

پس از نقطه ها بقیه داستان است؟ 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

.

. 

. 

. 

چه می توانستم بکنم، عصبانی شوم و امروز را به کام همه تلخ کنم و این کارگاه و سایر کارگاه های دیگر را به هم بریزم  و خودم را شُهره کنم؟ و یا گزارش رد کنم  و برایش پرونده انضباطی درست کنم؟ حواسش نبود و فحشی به من داد، نه از روی عمد و نفرت بلکه عصبیتی آنی،  چطور عکس العملی نشان دهم که این شیوه در کارگاه مرسوم نشود و از طرفی، برای کاری که کرده است پاداشی منفی بگیرد؟  

. 

خند ه ام گرفت، لبخندی زدم، دقیقا به به این صورت  لطفا با آیکن های دیگر اشتباه نگیرید این آیکن ها  ،  ،  ،  و ..... نبود. همه خندیدند و خودش هم لبخندی زد مانند من، بعد از تمام شدن خنده ها صدایش کردم و توضیح خواستم، اشتباه کرده بود و حالا حرف هایی می زد نه در توجیه کارش فقط برای اینکه چیزی گفته باشد، خودش هم می دانست، نمی دانستم بیشتر از این چه باید می کردم، به نظر، همین برای شرمساری در مقابل وجدانش کافی بوده، گفتم برو به کارت برس تا از کار عقب نیفتی،، 

بعد از ساعت استراحت با یک جعبه شیرینی به کارگاه آمد، فحشش را من خوردم و شیرینی اش را بقیه، مساله حل شد، بی هیچ بحران و کشیده شدن به کمیته انضباطی و کسر از نمره و پیچیدن این مساله در سیستم و پچ پچ راه افتادن و .....   

.

آخر ساعت کلاف قر قره را باز کرد و سیم را آماده برای کار کرده بود. 

.  

هنگام  رفتن می آید و می گوید همیشه لبخند دارید حتی زمانی که عصبانی هستید، خنده ام می گیرد، تا بحال فکر می کردم اخمو ترین فرد کارگاه هستم، زیرا که جوان ترینم و اگر اخم نکنم حرفم خریدار ندارد، همه ریسمان هایم پشم شد، گویی همین لبخند مهرم را به دل هایشان نشانده است که اطاعت می کنند مرا، لبخندی تحویلش می دهم و می گویم راه دیگری نیز هست؟ 

.

یادم رفته است چه اتفاقی افتاده، نه یادم هست که فحش خورده ام و نه مساله ای را باز گذاشته ام که فکرم درگیر باشد و  همه بگویند فلانی پشت سر فلان گفته است "...."   و از فردا روز که می آیم بقیه نشانم دهند و بگویند این همان است که فلان فحش را خورد ..... و من خون خونم را بخورد و هر روز بروم و ببینم که چه تصمیمی برایش گرفته اند و  تا دمار از روزگارش در نیاورند آرام نگیرم.... 

. 

.

سوار ماشین می شوم، اعصابم راحت و آسوده است، موسیقی ملایمی می گذارم، کاش ساکسیفون می بود،،، شیشه اش را کمی پایین می آورم و  هوای پاک و خنک زمستانی همانند نسیمی نوازشم می دهند، شریعتی را به شمال حرکت می کنم و از آفتاب عصر گاهی و کوه های پر برف تهران که چشم اندازی زیبا خلق کرده اند لذت می برم، آرزو می کنم، همه روزها اینطور آفتابی و بی دغدغه بودند.