تولد

یکی از روزهای هفته ای که گذشت، هوا از روزهای دیگر بهاری تر بود، هم باد داشت، هم سرما، باد، شکوفه های درختان را در آغوش می گرفت و با رقصی دلبرانه، به زمین فرود می آورد و زمین را پر از خاطره های بهاری می کرد، همه جای شهر از شریعتی تا رسالت و از تهران پارس تا سعادت آباد اینچنین می نمود. آنقدر هوا خوب بود که سر ظهر "علی اصغر " به حیاط پشتی محل کارم رفت، حیاطی بزرگ با چند درخت تنومند، آقای "خانی" یک گوشه اش را سنگ چین کرده و در باغچه کوچکش سبزیجات شمالی، مثل "برگ سیر" و "چوواش" می کارد. " علی اصغر" روی نیم تنه درختی که دو سال قبل تنه اش بریده شده بود و بعد از آن به صورت صندلی استفاده می شود، نشست و گفت: " امروز چقدر هوا خوب است " ، بقیه هم دنبالش کردند و یک هو آن پشت پر شد از آدم، یکی سیگار می کشید و طوری دودش را بیرون می فرستاد انگار که همه رنج ها سختی هایش را دارد با آن بیرون می فرستد، آن یکی با یک لیوان دسته دار پر از چای، بهار را مزمزه می کرد و وقتی با یک بستنی سنتی به مناسبت تولدم سورپرایز شدند، کِیف شان بیشتر کوک شد و همه حسِ علی اصغر را فهمیدند. احتمالا هر هفته این خاطره را مرور می کنند تا از بستنی سال بعد جا نمانند و حتما برایشان بگیرم. هوا خوب بود و روز، روز بستنی گرفتن بود، عصر روز قبلش برای همکاران شرکت، بستنی گرفته بودم و آن ها را در غم وجودم، شاد کرده بودم. کاش می شد هر روز مناسبتی پیدا کرد و بستنی گرفت، همه را شاد کرد و خنداند تا رییس ات از بس سورپرایز شود که برایت اس ام اس تبریک بفرستد و حتی آقای خادم را که کم می خندد، خنداند و طوری نوشت که همه یاد فروغ فرخ زاد بیافتند...... جشن تولد را دوستانم قبل تر، دوازده فروردین، برایم گرفته بودند، در "رینه" جایی در ارتفاعات دماوند، در بالاترین نقطه ای که می توانی از بالایش جاده هراز را به صورت یک خط و ماشین هایش را به صورت مورچه ببینی، جایی کنار دکل موبایلش، خوش گذشت. تنبلی کردم، برایتان ننوشتم. حسش نبود، جمله ای که این روزها زیاد تکرا می کنم. به دل نگیرید، همه از دستم شاکی هستند، مدام از بد قولی هایم و احوال نپرسیدن هایم گله می کنند..... روز تولد با یک خواب عصر گاهی و دیدن فهیمه گذشت. فکری نکنید، با مادر و پسرش برای عید دیدنی به خانه مان آمده بودند. همسایه قدیمی مان هستند، فهیمه، دخترکی که بچه گی ها با هم چند بار خاله بازی کرده بودیم و هنوز مثل آن موقع ها بی دست و پا است و چقدر مادرش عذاب کشید تا این دردانه را شوهر دهد. فهیمه ارزش نوشتن دارد، پسرش تا من را دید به آغوشم آمد و شد همبازیم و دیگر تا وقت رفتن در آغوش کسی نرفت. مادر فهیمه این روزها خیلی مهربان شده و دائم می خندد..... روز تولد همینطور است، غروب می روی بیرون و هوا می خوری، آن قدر که از هوا خوری سیر شوی و آخرش بگویی حتما تا سال دیگر ازدواج می کنم، خوشحال نشوید، مانند وعده های دولت است، هیچگاه عملی نمی شود. به این دلیل که دوست دختر نداری، به جای کافی شاپ رفتن به کافی نت می روی و آخرش هم دست خالی بی هیچ کادویی راهی خانه می شوی. در خانه، خواهرم برایم کیک خریده و با یک کادو منتظر است. از کیک و فوت کردنم عکس می گیرد، مثل لحظه های تحویل سال، چهار عضو خانواده لباس های قشنگ پوشیده ایم تا خاطره ی ورود به این سن را ثبت کنیم. پسرهای بی معرفت اگر بمیری هم برایت فاتحه نمی خوانند، چه برسد روز تولدت یادشان باشد. بعضی ها هم که فکر می کنی رفته اند، تا نیایند، این روز را یادشان است و برایت تبریک می فرستند، شرمنده می کنند، معرفت از خودشان است، بی معرفتی از من. خواهرم می گوید: " تقصیر خودت است فقط من به تو کادو می دهم، اگر دوست دختر داشتی الان برایت کادو گرفته بود و کلی امشب را خوش گذرانده بودی " . می خندم، از همان خنده هایی که در پست خان زاده کوین می زند،،،، با خود می گویم، تعهد نبود این خانواده کوچک با چنین هسته ی قوی وجود نمی داشت و امشب اینچنین شاد، تولدی را بهانه نمی کرد تا عضوی دیگر را شاد نماید..... باید تو هم می شدی یکی مثل شهلا،،، می گوید آن موقع ها که مدرسه می رفتیم، شهلا، دوست دوران راهنمایی و دبیرستانش، دختری با موهای قهوه ای روشن و بلند، چشم هایی عسلی، که جز من همه زیباییش را تصدیق می کردند و امروز با تعریف خاطره ی خواهرم، فهمیدم چرا به دلم نمی نشست و محسورم نمی کرد. شهلا آن موقع ها هر بار که با پسری دوست می شد، در همان جلسه های اول آشنایی روزی را تولدش می گفت و خود را برای گرفتن کادو آماده می کرد. در سال چند دوست پسر عوض می کرد و هربار به مناسبت تولدش کادویی می گرفت. بعد به در مدرسه به همه نشان می داد که چطور می توان کادوی تولد را چندین بار در سال گرفت. گفت مثل او باش، آهی می کشد و می گوید چه فایده، با آن همه دکتر و مهندس دوست شد و کادو گرفت، آخر خاله اش به دادش رسید و پسرش را به او داد، آن هم چه پسری، در زمان نامزدی یک سالی رهایش کرد و خاله با هر قسم و آیه ای که بود برگرداندش، یادم هست آن موقع ها زنگ می زد به خواهر، زار و زار برایش می گریست....برای صرفه جویی در مصرف برق، همه چراغ ها را خاموش می کنیم و به جایش باقی مانده ی فشفشه ها را روشن می کنیم، از بچه گی فشفشه دوست داشتم و امروز فهمیدم که بی نظمی شان در روشن شدنِ ستونِ فِش فِش هاست که همه دوست شان دارند. روی میز، پیش دستی و استکان های کثیف و کیکی شده مانده، فارسی وان ماریچی می دهد و می روند سراغ دیدن آن، وظیفه جمع و جور کردن را بر عهده می گیرم و می روم به اتاق، دوست دارم دوباره " خاطرات روسپیان سودزاده ی من " را بخوانم 

. 

با " خط دوم برای باد " تازه آشنا شده ام، شعرهایش به دلم می نشیند،،،،، " آوادخت " حتی مطالب غمگین را شاد می نویسد، برایش گفته ام،،،،،، پست های " کاشی های آبی " را عمیق تر بخوانید،،،،، " تمام سهم ما " نوشته ای زیبا از آنه است که بد جوری دلم را سوزاند، حکایت خیلی هاست،،،،، این ها کادویم به مناسبت تولد، شاید تولدم زودتر از همه بوده 

. 

. 

.