فیلم بردار

زن ها و مردها در محل های مختلف سالن با لباس های فاخر و زیبا و گاه س.ک.س.ی می رقصیدند و آرایشگر ها یشان با مهارت خاص ایرادهای صورتشان را زدوده بودند و زیبایی خاصی به آن ها بخشیده بودند. دختر فیلمبردار، بر بالای سکویی همه را نظاره می کرد و مدام فیلم می گرفت، از آدم هایی که ظاهرشان شاد بود و درونشان را با این چشم ها نمی شد دید، شاید دوربینش همان هایی را نشان می داد که با چشم عادی نمی شد دید. این ها  دخترک را کمی متفاوت تر از بقیه کرده بود، مانتویی با زمینه ی گل های کوچک صورتی- صورتی و روسری که از گرما، مانند شال دور گردنش افتاده بود، با موهایی خرمایی رنگ که نه رنگ داشت نه سشواری خاص و احتمالا قبل از آمدن به سالن، یعنی صبح دیروز که به آتلیه می رفت، شانه کرده بود، لابد با آرایشی با آینه ی کوچکِ کیفی، که در کیف هر زنی یافت می شود، موقع آمدن به اینجا خود را در آن دیده و به کمک آن، کمی لب هایش را روژ زده، بگذار فکر کنم، کیفت را در تاکسی باز کردی و آینه را از آن برداشتی، لب ها را  سرخ کردی و ابروها را قهوه ای، نوبت دستمال بود اضافه ها را پاک کند، کمی کرم و پودر زدی و بعد اسپری را با فیس های متمادی اش به لباست پیس کردی، ببخشید چقدر شد؟؟ راننده ی آژانس می گوید چهار هزار تومان، زرنگ خان؛؛ صورتت بر خلاف همه، نه با رقصیدن که با دقت در کار، دانه های ریز عرق را بر پیشانی ات نشانده بود، شاید از خسته گی وزن دوربین روی شانه هایت باشد یا شاید خسته از دیدن دنیا از دریچه ی کوچک دوربین یا این همه آدم به ظاهر شاد و با زخم هایی در درون باشد. چشمانت که در پی شکار هیچ مردی نبود و گویا مردی نیز در پی شکارت نبود.  

هیچ راهی برای هم صحبتی با تو که نظرم را میان همه ی آن زن های به خود رسیده، جلب کرده بودی، نبود. می دانستم، وقتی هیچ راهی نمی یابم، راه باز می شود. پایان مراسم، همه می روند و هیچ کس فکر دیگری نیست. هنوز در فکرت بودم، گفتی برای رفتن به خانه آژانس می خواهی و صاحبخانه سردرگم نگاهت کرد، گفت تازه اینجا آمده ام، این وقتِ شب شماره ی آژانس از کجا بیاورم ؟؟  همان راه بود که باز شده بود، شانس با من بود تا مکالمه ی بین تان را بشنوم و آنقدر رها باشم که همان شب ساکم را بتوانم جمع کنم و تا آن سوی دنیا بروم. ابتدا بی میلی نشان دادی و بعد دیدی چاره ای نداری، قبول کردی، گویی سرنوشت بشر  است، در بیچاره گی تن به ریسک می دهد و می نشیند به پایش تا ببیند چه می شود، بعد تر گفتی ریسکت برای رسیدن به خانه ای بود که کسی انتظارت را نمی کشید و آن همه عجله برای پدر مادر پیرییست که در این سن و سال دیگر خانه ی خالی برایشان جذابیتی ندارد، مانند شب های جمعه. آماده ای چمدانت را ببندی؟؟ 

اگر داخل ماشین باشی و خسته از کار روزانه حرفی برای زدن هست که ذهن را آرام کند، شاید کشف این حرف ها آسان نباشد، اما شدنیست، مانند بالا بردن سنگ از کوه، کلمات  خود راهشان را می یابند و تو را به آرامش می رسانند، کافیست دل بدهی. نیمه شب خنک بهاری، در خیابان های خلوت تهران، سکوتمان که شکست، تجربه ای جدید بود از دوستی جدید، همیشه ابتدای یک دوستی، یک صحبت و یک معاشقه، سخت است، مانند بالا بردن تکه سنگی به بالای کوه و وقتی صحبت، دوستی و معاشقه، آغاز می شود، مانند پایین آمدن سنگ از کوه است، آرام و راحت. تو عین خودت بودی، همان که فکر می کردم و چقدر تعجب کردی، وقتی فهمیدی موهایت را از صبح شانه نکرده ای و با آینه ی کوچک چقدر زیبا خودت را آرایش کرده بودی، زیباتر از هر آرایشگری و سبب شد تا میان آن همه بانو تو را با اشک های گوشه ی چشمت ببینم، فکر می کردی مردان فقط عاشق زن های زرق و برق دار می شوند. 

نگران نباش، ماشین را که ترک کردی تا زمانی که به منزل رسیدم، مدام فکرت مشغولم کرده بود، هنگام پیاده شدن از ماشین، کارتت را پاره کردم و در جوی آب ریختم، صبح آمدم، پاره هایش نبود، رفتگر جارو زده بود یا آب جوی برده بود، فرقی نمی کرد، به زندگی ات نمی آیم تا گند بزنم. می آمدم، این سطور طولانی تر می شد و فصل ها می گذشت، شاید شب وداعمان برگ ریزان پاییز یا شبی برفی می شد، فقط دل کندن سخت تر می شد و خماری اش بیشتر، ریسک تا همین جا کافیست. زندگی ات برای خودت، سهمم از زندگی ات همین داستان که اینجا ثبت کردم و شاید سال ها بعد در پارک هنگام بازی فرزندانمان آنقدر تغییر کرده باشیم که همدیگر را نشناسیم. 

. 

. 

. 

.