بعضی آدم ها فقط با دلشان تصمیم می گیرند، اینگونه آدم ها مانند دختر بچه هایی هستند که زود به تو دل می بندند و زود آزرده می شوند، با آمدن یک باران عاشق می شوند و روح لطیفشان به سادگی در مقابل ناملایمات آسیب می بنیند، این ها با کلمات فریب می خورند و زمانی که به واقعیت پی می برند به سرعت ناراحت و افسرده می شوند، خوبیش این است که اگر دوباره کسی را پیدا کنند زود یادشان می رود و به این یکی دل می ببندند، حافظه ی تاریخی ندارند و هر بار ممکن است تجربه ای تلخ را تکرار کنند، در عشقشان شجاع و سر سخت هستند و هر طور که شده سعی می کنند به آن برسند، زندگی با این آدم ها سخت دلهره آور است، همواره ترس فریب خوردنشان را داری، ترس آمدن یکی دیگر در زندگی ا ِعشقت، هرچند عاقبت همه ی این عشق هایش نافرجام خواهدبود، اما زندگی با این آدم ها نیاز به تحمل دارد، کمتر کسی توانایی زندگی با چنین فردی را دارد. دوستی با این آدم نیز کم استرس نیست، مخصوصا اگر در دوستیت قصد خیانت نداشته باشی، اگر همسرش شوی باید پی ا ِ عاشق شدن هایش را به تنت بزنی و اگر ... ، به بخش دوستان ِ دائمش می روی و همیشه تو را یاد می کند، مانند انسان مهاجری که همواره یاد وطن در ذهنش می مانی، دوستی اش تا زمانی که خیانتی از تو نبیند، دوستیش، ادامه دارد و این همواره مانند راه رفتن روی طناب است.
-----------------------------------------
*همه ی ما ناراحتیم، و من ناراحتتر، که شش ریشتر نباید بتواند خانه ای را ویران کند چه برسد به چند صد روستا،، نباید دولتی را به عجز و ناتوانی اندازد و ملتی را به تکابو،،..
* تاریخ نوشتنش به زلزله می رسد، چاپش دیر شد.
.
.
.
عاشق شدن چه آسان ...آدم شدن چه مشکل!( این طور نیست؟)
نه دقیقا......هم عاشق بود و هم آدم، ماییم که آدم عاشقی هایش نیستیم...
بار اول فقط با دله... بار دوم همچین عقل چاشنیش میشه که دیگه خبری از دوست دایم و غیر دایم و همسر نمی مونه...
اگه کسی دو بار با دل زمین بخوره» قطعا ادمی زاد نیست...
ندیده ام به کجا می رسد، از حرفت، حس های ترس و ... را در وجود ِبعد از شکستش حس کردم، امیدوارم برایش اینطور نشود، زمین خوردن کلا خوب نیست.
از تعبیر راه رفتن روی طناب خوشم اومد.....تلاش برای حفظ تعادل
نشان از حس زیبا شناسی تان هست.....گاه تلاش برای بقا هست..
حتما زمان اینجور آدم ها رو کم کم تغییر می دهد ؛ مجبورشان می کند به یاد گرفتن ، کم کم یاد می گیرند که فقط با دلشان تصمیم نگیرند .
حتی کسایی که بیماری حافظه دارنند .
زمان کسی را تغییر نمی دهد، شخصیت ما دیر زمانیست که شکل گرفته، حتی کسایی که بیماری حافظه دارند.
حالا چه اصراریه با غیر از دل تصیم بگیرن؟!
عقل از نظر ما مرکز دلیلها ومنطقهاست.در صورتی که خطای عقل خیلی بیشتر از دله...
آدم بهتره ساده ودیوونه باشه تا اینکه فیلسوف وعاقل ومنطقی وهی لذتهای تکراری زندگی رو ببره...
لذتی که توی اون لغزشهاست خیلی بیشتره
والبته من این دسته بندی رو به شکل محض قبول نداشتم.یعنی همیشه هم اینجوری نیست...
راستش چند با خوندم وگفتم چیزی نگم اما خب طاقت نیاوردم
راستش آرام جان کامنتهای شما به من اعتماد می دهد که بست هایم را سانسور نکنم،
برای اینکه در ایران کسی با دل تصمیم نمی گیرد، یعنی نمی توانی،
موافقم بر خطای بیشتر عقل....
و گاهی هم لذتی نبره،....
فکر می کنم در هر سنی ادم یک جور فکر می کنه و حالا شما و من در این سن اینطور می بینیم....