روان پریشی های ِذهن ِخسته

(1)

چند روز قبل از پله های مترو که بالا آمدم، دختر جوانی احتمالا 19 تا 21 ساله را با پسری تقریبا همین سن و سال دیدم،  موهای پسر در وسط سر بلند و اطراف کوتاه ِ کوتاه بود، و با اتوی مو راست شده، شلوار لی رنگ و رو رفته ی تنگ ِآبی آسمانی اش با فاقی کوتاه و تی شرتی آستین کوتاه با کمری کوتاه تر، با هر حرکتش بین شکم و شورتش بیرون می امد و بدن افتاب سوخته ای که .... دخترک هم همین بود، یادم نیست چه پوشیده بود، فرض کنید شلواری نارنجی و تنگ با مانتویی تنگ تر و موهایی اتو کرده و آرایشی .....،،، از دیدن اینکه دست پسر را گرفته یا پسر دست او را چ ِندشم شد. بیشتر شبیه نو جوان هایی می ماندند با چشمانی پر از شهوت، در پارک، پاساژ، تاکسی هم اینطور می شوم....جدیدا فکر می کنم دچار تصور خود بزرگ بینی شده ام و خود را خالی از شهوت و تنها اندیشه می بینم یا مانند اشراف انگلیسی به طبقه ای غیر از خودم خرده می گیرم....شاید هم تفاوت نسل هاست یا اینکه جامعه گریز شدم..

(2)

دیشب درخیابان با مهدی درباره ی آدم های دور و بر حرف می زدیم،، درباره ی رابطه اش با  فلان و فلان می گفت و هر بار با چهره ی درهم کشیده ام مواجه می شد، می گفتم با کسی که نتوانی دور میز بشینی و یک چای بنوشی، چطور می توانی روی یک تخت بروی، مهدی درهم می کشید و می گفت نمی دونی، زیاد سخت می گیری، برو حالشو ،،،،برایم که در تابستان  پیراهن آستین بلند  می پوشم تا دست هایم از گزند آفتاب سوختگی در امان باشد و پوستم مانند دست های راننده های که صبح تا شب مسافر می کشند و .... نشود و آفتاب خرابش نکند، در تصورم دوستی با زنی که مدام کفش های تابستانی می پوشد و چرکی پاهایش یا آفتاب سوختگی اش را نمی توان تشخیص داد، سخت است، مهدی می خندید، یاد صحبت های مهندس افتادم، خیلی از ما ایرانی ها، بلد نیستیم با جنس مخالف دور یک  میز و نیم ساعتی صحبت کنیم، عصرانه بخوریم و به س.ک.س فکر نکنیم،،، راست می گفت، نه، باید استانداردهای زندگیم را کاهش دهم.....

(3)

واقعیت این است که وقتی شروع به باد کردن می کنی، تا منفجر نشوی باد می کنی، مانند من که فکر می کند زن مانند پارچه است و هر بار که کسی به آن دست زد، کمی رویش تیره می شود و اگر چند بار دست خورد، با خشک شویی هم لک هایش نمی رود، این فکر که بسر می آید، فکر می کنم با آن طالب افغانی که دختر چهار ده ساله ای را به خاطر اینکه با پسری دوست بود و کشتندش، فرقی ندارم، تنها لباس هایمان فرق می کند و حرف زدنمان و البته او کمی جراتش بیشتر است، اگر من هم می توانستم ....خلاص.... گاهی روشنفکر می شوم می گویم یعنی چه، او انسان است مانند تو، تو مگر با این دختر و آن دختر راه رفته ای کثیف شده ای که او، اصلا باید یا آدم های مختلفی بچرخد، رابطه برقرار کند تا فرد مورد علاقه اش را بیابد تا بفهمد زندگی چیست و اصل و فرع کدامند.....واقعیت این است که هر آنچه بر زبان بیاوری لزوما در مغزت نمی نشیند، یادم هست، زمانی رابطه ام با دوستی کم شده بود، در حد صفر، شب ها با صداهایی از خواب بیدار می شدم، صدای او بود در اغوش دوست جدیدش، صدای آه هایش، و نفس هایش که بشماره می افتد، از خواب می پریدم، با تنی خیس از عرقی که از شدت ناراحتی می کردم،، کابوس هایم برای مدت زیادی ادامه داشت، شب ها که چشمانم را می بستم، صدا می آمد و در مغزم می پیچید و آه چقدر سخت بود آن شب ها، انگاه زبان به کمکم می آمد، می گفتم اگر بعد تو افسرده شود و سال ها بعد دختری افسرده و رنجور را ببینی خوشحال خواهی شد،؟ فرض کن کابوس هایت درست باشد و با پسری همبستر باشد، اما اگر اینکار سر زنده نگه اش دارد چه ایرادی دارد، بهتر است سال بعد رنجور و بیمار باشد؟؟ ،،، زبان و مغز این ها را می گفت، اما ناخود آگاه قبول نمی کرد، جایی کابوس های شبانه را روانه می کرد.....و این کابوس ها بقدری سخت شده بود که با دوستی دیگر، زمانی که دفترچه خاطراتش برای مدتی در دستم بود، به سراغش نرفتم و نخواندم، می ترسیدم، از طالبان درونم که کابوس ها را روانه کند، شک ها را بسازد و زنگی ام را تلخ کند، از اینکه گذشته را بلای جان اینده کنم،،باید کاری کرد، باید با من ِروشنفکر  و مردان ایرانی ای که کم اینگونه نیستند فکری کرد، باید جلسات میلیونی درمان گذاشت....این ها گذشت، گویی انسان همانند مجسمه تراش می خورد و جاهای سستش می ریزد، فشارها آدمی را آب دیده می کند، هرچند سوال ها بی جواب می ماند اما آدمی راهش را می بابد،،،

(4)

سریال هفته ی قبل پو آرو دوباره ذهنم را به هم زد، در داستان فرعی، زنی بود که سالها با مردی نامزد بود، اما بصورت دیوانه واری با قاتل زنجیره ای داستان اصلی یک رابطه ی دراز مدت جنسی برقرار می کند، بطوریکه پوآررو، در نگاه زن شهوت ِفراوانش را به  مرد قاتل متوجه می شود . زن علی رغم جایگاه خانوادگی و تحصیلات عالیه اش، در دام شهوت مرد قاتل افتاده بود و مرد او را بدینگونه کنترل می کرد. 

(5)

گاه برای مدت ها ذهنت قفل می کند، در دلت چیزی می ماند و می خواهی بگویی نمی توانی، نه اینکه نخواهی، واژه ها را نمی توانی کنار هم مرتب کنی، شاید یک روز که از درب مترو بالا آمدید، توانستید واژه هایتان را پیدا کنید.

.

.

.