آزادی

سال های 77 به بعد در یکی از دانشگاه های تهران دانشجو بودم، بیشتر از درس خواندن، روزنامه و نشریه می خواندیم، جامعه، نشاط، بهار، مشارکت، پیام امروز، کتاب های گنجی و بیشتر میتینگ و سخنرانی می رفتیم، مراسم های 16 آذر، همان ها که خاتمی سخنرانی می کرد و دانشجوها هـووووورررا می کشیدند، روزهای تکرار نشدنی بود آن روزها، مانند نهالی که به خاک خورده بود هر روز با جوانه زدن برگی، شادی و نشاط مان به اوج می رفت، همان روزها بود که "شجاع دل" را دیدم، برایم سر آغاز تلاش ملتی برای آزادی و ساختن فردایی بهتر بود، مانند پسر بچه ای با لحطه لحظه فیلم اوج می گرفتم، آنجا که دو لشکر متخاصم مقابل هم قرار می گرفتند، برای آزادیخواهان دعا می کردم، با پیروزی شان خوشحال می شدم، ماندگارترین سکانس فیلم جایی بود که خیانت بزرگان ملت، "شجاع دل" را به پای تیغ جلاد برد، اجتماع بُهت زده می دیدند چگونه رهبر آزادیخواه شان گردن زده می شود و در آن استیصال از آنها کاری جز دعا بر نمی آید. اما تلخ ترین سکانس به ماندگار و شیرین ترین صحنه فیلم بدل می شد، آنجا که رهبر، با همه ی شکنجه ها با کسی معامله نمی کند و درست در آخرین لحظه های زندگی اش، فریاد بلند آزادی او در همه جای سرزمینش حتی کاخ حکمران ظالم، شنیده می شود و دانه ی انقلابی بزرگتر در سرزمینش کاشته می شود و رویای دیروز او، به آرزوی امروز ملتی برای بدست آوردن آزادی  تبدیل می شود. 

این سکانس را در یوتیوب ببینید