کارتون کودکی، کابوس بزرگسالی

دوران کودکی ام؛ کارتونی نشان می داد، کِرمی به داخل خانه ی خرگوشی می رود و خرگوش هنگام رفتن به خانه، متوجه حضور مهمانی ناخوانده می شود، می پرسد کیستی و کرم بادی در گلو می اندازد و از ته لانه، به گونه ای که طنین صدایش مانند بلند گویی در فضا می پیچد و قدرت صدایش را چندین برابر افزایش می دهد، می گوید، منم شاه ِ شاهان، قدر قدرت تمام عالمیان، سردار بزرگ جنگ ها، کسی که برق شمشیرش در جنگ لرزه بر اندام دشمنان می اندازد و آرامش و آسایش برای مردمانش به همراه می آورد، منم که غرشم همچو شیر، سرعتم همانند پلنگ، هوشم همچو جـغــد، نگاهم مانند عقاب دقیق و قوی، سیاستم همچو روباه بی خطا، منم سلطان این جنگل و تمامی جنگل ها، منم شاه ِ شاهان، سردار پیروز ِ تمامی جنگ ها، آنکه از سرهای بریده دروازه ها می سازد و از اسیران قطارهای طولانی، منم شاه ِ شاهان.

خرگوش ترسی می خورد و می فهمد از پس این موجود عجیب و غریب بر نمی آید،  برای گرفتن لانه اش می رود و هر بار حیوانی از جنگل می آورد، هربار حیوان جدید از ترس بر خود می پیچد، تا که نوبت به شیر می رسد، شیر هم اینگونه می شود و کسی حریف این شاه ِشاهان نمی شود. تا ....

فکر می کنم، این وبلاگ؛ برایم شده همان لانه ی خرگوش، صدای ضعیفم را آنچنان قوی و بلند می کنم و کلمات را دربند، که گاه خودم باورم می شود که شاه ِ شاهان هستم و .....

نوشتم؛ بگویم، تصویری اینگونه از من، خطاست، بقول دوستی؛ عادی ام، عادی تر از آنچه در تصوراتتان دارید و اگر در کامنت هایم، یا در پاسخ کامنت هایتان، بی ادبی، گستاخی یا زیاده روی کرده ام، بر من ببخشایید و از این به بعد اینگونه ام ببینید، انسانی که به اجبار در جایی افتاده و هر کلامش بی اختیار طنین می کند و تقویت می شود.